(207) สิ่งที่พวกเขาได้ถูกให้รื่นเริงนั้นจะไม่อำนวยประโยชน์อันใดให้แก่พวกเขา

(208) และเรามิได้ทำลายชาวเมืองใด เว้นแต่ได้มีผู้ตักเตือนแก่มัน แล้ว

(209) เพื่อเป็นข้อตักเตือน และเรามิได้เป็นผู้อธรรม

(210) และพวกมารชัยฏอรมิได้นำมีน ลงมา

(211) และไม่เป็นการเหมาะสมแก่พวกมันและพวกมันก็ไม่สามารถด้วย

(212) แท้จริงพวกมันเป็นผู้กีดกัน อย่างแน่นอนจากการฟัง

(213) ดังนั้นเจ้าอย่าได้วิงวอนพระเจ้าอื่นใดคู่เคียงกับอัลลอฮ์ มิฉะนั้นเจ้าจะเป็นหนึ่งในหมู่ผู้ถูกทำโทษ

(214) จงตักเตือนวงศาคณาญาติของเจ้าที่ใกล้ชิด

(215) และจงลดปีก ของเจ้าแก่บรรดาผู้ศรัทธาที่ปฏิบัติตามเจ้า

(216) หากพวกเขาฝ่าฝืนเจ้า ก็จงกล่าวเถิดแท้จริงฉันขอปลีกตัวให้พ้นจากสิ่งที่พวกท่านปฏิบัติกันอยู่

(217) และจงมอบหมายต่อพระผู้ทรงเดชานุภาพผู้ทรงเมตตาเสมอ

(218) ผู้ทรงเห็นเจ้าขณะที่เจ้ายืนอยู่

(219) และการเคลื่อนไหวของเจ้าในหมู่ผู้สุญูด

(220) แท้จริงพระองค์คือผู้ทรงได้ยิน ผู้ทรงรอบรู้เสมอ

(221) ฉันจะบอกแก่พวกท่านไหมว่า? พวกมารชัยฏอนลงมาบนผู้ใด?

(222) พวกมันลงมาบนทุกคนที่เป็นผู้โกหกผู้ทำบาปมาก

(223) พวกมันจะเงี่ยหูฟัง และส่วนมากพวกมันเป็นผู้โกหก

(224) และพวกกวีนั้น พวกหลงผิดจะปฏิบัติตามพวกเขา

(225) เจ้าไม่เห็นดอกหรือว่า แท้จริงพวกเขานั้นเร่ร่อนไปในทุกหนแห่ง

(226) และแท้จริงพวกเขานั้นพูดในสิ่งที่พวกเขาไม่ทำกระ

(227) นอกจากบรรดาผู้ศรัทธาและปฏิบัติความดีทั้งหลายและรำลึกถึงอัลลอฮ์อย่างมาก และตอบโต้ป้องกันหลังจากที่พวกเขาถูกข่มเหง และบรรดาผู้อธรรมจะได้รู้ว่า ทางกลับอันใดที่พวกเขาจะกลับคืนสู่