(1) ขอสาบานด้วยยามรุ่งอรุณ

(2) และด้วยค่ำคืนทั้งสิบ

(3) และด้วยสิ่งที่เป็น คู่ และที่เป็นคี่

(4) และด้วยเวลากลางคืนเมื่อมันโคจรไป

(5) ในดังกล่าวนั้นเป็นการสาบาน สำหรับผู้ที่มีปัญญามิใช่หรือ?

(6) เจ้าไม่เห็นดอกหรือว่า พระเจ้าของเจ้ากระทำต่อพวกอ๊าดอย่างไร ?

(7) (แห่ง) อิร็อม พวกมีเสาหินสูงตะหง่าน

(8) ซึ่งเยี่ยงนั้นมิได้ถูกสร้างตามหัวเมืองต่าง ๆ

(9) และพวกซะมูดผู้สกัดหิน ณ หุบเขา

(10) และฟิรเอานฺ เจ้าแห่งตรึงเสาเต๊นท์

(11) บรรดาผู้ละเมิดเหล่านั้นตามหัวเมืองต่าง ๆ

(12) แล้วก่อความเสียหายอย่างมากมายในหัวเมืองเหล่านั้น

(13) ดังนั้นพระเจ้าของเจ้าจึงกระหน่ำการลงโทษนานาชนิดบนพวกเขา

(14) แท้จริงพระเจ้าของเจ้านั้นทรงเฝ้าดูอย่างแน่นอน

(15) ส่วนมนุษย์นั้น เมื่อพระเจ้าของเขาทรงทดสอบเขา โดยทรงให้เกียรติเขาและทรงโปรดปรานเขา เขาก็จะกล่าวว่าพระเจ้าของฉันทรงยกย่องฉัน

(16) แต่ครั้งเมื่อพระองค์ทรงทดสอบเขาทรงให้การครองชีพของเขาเป็นที่คับแคบแก่เขา เขาก็จะกล่าวว่า พระเจ้าของฉันทรงเหยียดหยามฉัน

(17) มิใช่เช่นนั้นดอก แต่ว่าพวกเจ้ามิได้ให้เกียรติแก่เด็กกำพร้าต่างหาก

(18) และพวกเจ้ามิได้ส่งเสริมกันในการให้อาหารแก่คนยากจนขัดสน

(19) และพวกเจ้ากินมรดกกันอย่างหมดเกลี้ยง

(20) และพวกเจ้ารักสมบัติกันอย่างมากมาย

(21) หามิได้ เมื่อแผ่นดินถูกทำให้สั่นสะเทือนเป็นผุยผง

(22) และพระเจ้าของเจ้าเสด็จมาพร้อมทั้งมะลาอิกะฮฺด้วยเป็นแถว ๆ

(23) และวันนั้นนรกญะฮันนัมจะถูกนำมาให้ปรากฏ ในวันนั้นมนุษย์จะรำลึกขึ้นมาได้ แต่การรำลึกนั้นจะมีผลแก่เขาได้อย่างไร ?