(32) (Perëndia) tha: “O Iblis, ç’pate ti që nuk u bëre me ata që bënë sexhde?”

(33) (Iblisi) tha: “Nuk jam unë ai që t’i bëjë sexhde një njeriu të cilin Ti e ke krijuar nga balta e zezë, e fortë, e ndryshueshme (e figuruar), së cilës i është dhënë forma.

(34) (Perëndia) tha: “Atëherë, dil prej xhennetit, ti, në të vërtetë, je i mallkuar,

(35) dhe le të jetë mallkimi mbi ty deri në Ditën e Kijametit!”

(36) Iblisi tha: “Zoti im, më jep afat deri në ditën kur do të ringjallen ata (njerëzit)!”

(37) (Zoti) tha: “Ty, me të vërtetë, të është dhënë afat

(38) deri në ditën e kohës së caktuar”.

(39) (Iblisi) tha: “Zoti im, meqë më ke shpie në humbje, unë në Tokë do t’ju zbukuroj atyre sendet dhe të gjithë do t’i shpie në mashtrim,

(40) përveç robërve Tu të sinqertë”.

(41) (Perëndia) tha: “Kjo është rruga ime e drejtë.

(42) Ti, me të vërtetë, nuk ke kurrfarë pushteti ndaj robërve të Mi, përveç atyre të humburve, që të pasojnë ty”.

(43) Dhe, me të vërtetë, xhehennemi është vendbanimi i tyre i premtuar, për të gjithë:

(44) ai i ka shtatë dyer, e për çdo derë ka pjesë të caktuar”.

(45) Me të vërtetë, ata që ruhen nga mëkatet, do të gjenden në kopshtet e xhennetit pranë burimeve.

(46) (Ju thuhet): “Hyni në to me përshëndetje dhe të siguruar (prej frikës)”.

(47) Dhe, Ne, do ta shporrim urrejtjen nga zemrat e tyre (që kanë pasur më parë), ata do të rrinë ulur si vëllezër në kanape (kolltuqe) – njëri përballë tjetrit,

(48) aty, nuk do t’i gërget lodhja, ata prej atyhit kurrë nuk do të dëbohen.

(49) Lajmëroji robërit e Mi (o Muhammed!) se Unë, me të vërtetë, jam Ai që falë dhe mëshiroj,

(50) e që dënimi Im (për të këqinjtë), është me të vërtetë, dënim i dhembshëm!

(51) Dhe lajmëroji për mysafirët e Ibrahimit,