(112) (Nuhu) tha: “Unë nuk di ç’kanë punuar ata,

(113) llogaria e tyre është vetëm te Zoti im, dinie ju,

(114) e unë nuk do t’i dëbojë besimtarët,

(115) unë jam vetëm paralajmërues i qartë”.

(116) Ata thanë: “Nëse nuk tërhiqesh nga këto, o Nuh, me siguri, do të goditesh me gurë”.

(117) (Nuhu) tha: “O Zoti im, me të vërtetë, populli im më konsideron për gënjeshtar,

(118) andaj, Ti – gjyko mes meje dhe atyre, dhe më shpëto mua e besimtarët që janë me mua!”

(119) Dhe, Na, e shpëtuam atë dhe ata që ishin me të në barkën (e ngarkuar) plotë,

(120) e pastaj, të tjerët i fundosëm.

(121) Me të vërtetë, në këtë ka argument (këshillë), por shumica e tyre nuk janë besimtarë,

(122) e Zoti yt, me të vërtetë, është i Plotëfuqishëm dhe Mëshirues.

(123) Adi i konsideronte gënjeshtarë pejgamberët.

(124) Kur vëllai i tyre – Hudi, u tha: “Vallë, a nuk i druani ju Perëndisë?

(125) Me të vërtetë, unë jam pejgamber i besuar për ju,

(126) andaj, druani Perëndisë dhe bëhuni të dëgjueshëm ndaj meje!

(127) Për këtë, unë nuk kërkoj nga ju kurrfarë shpërblimi, mua do të më shpërblejë vetëm Zoti i gjithësisë.

(128) A mos vallë në çdo kodrinë po ngritni ju godinë (përmendore), për t’u tallë (me kalimtarët),

(129) dhe ngritni pallate (luksoze), thuas edo të jetoni gjithmonë,

(130) e kur dënoni, dënoni si absolut?

(131) Andaj, druani Perëndisë dhe bëhuni të dëgjueshëm ndaj meje!

(132) Dhe, druani Atij, i cili u ka dhuruar juve ato që i dini:

(133) e dhuron juve baqëti (pasuri) dhe fëmijë,

(134) edhe kopshtije edhe burime.

(135) Unë, me të vërtetë, druaj për ju dënimin e Ditës së madhe”.

(136) Ata thanë: “Për ne, është njëlloj – na këshillove ti (neve), ose nuk na këshillove.