(1) Tâ, Sín, Mîm.

(2) Këto janë ajetet e Librit të qartë!

(3) A mos vallë ti (o Muhammed) don ta shkatërrosh veten, ngase ata nuk duan të besojnë?

(4) Sikur të donim Ne, do të zbritnim në ta – nga qielli – një mrekulli, para së cilës, ata do të përulnin kokat e tyre.

(5) Dhe, atyre, nuk u ka ardhur kurrfarë këshille e re prej Mëshiruesit, e që të mos jenë shmangur nga ajo.

(6) Ata, me të vërtetë, e kanë përgënjeshtruar (këtë këshillë), andaj, do t’i arrijë ata, me siguri përfundimi i asaj, me të cilën janë tallë.

(7) Vallë, a nuk shohin ata që në Tokë, Ne kemi bërë të mbijnë sa e sa lloje çifte bimësh të mrekullueshme?

(8) Me të vërtetë, në këtë ka argument, por shumica e tyre (njerëzve) nuk kanë besuar,

(9) e Zoti yt, me të vërtetë, është i Plotëfuqishëm dhe mëshirues.

(10) (Përkujtoju atyre, o Muhammed) kur Perëndia i thërriti Musait: “Shko te populli zullumqar,

(11) populli i Faraonit; vallë, a nuk po i druajnë ata Perëndisë?”

(12) (Musai) tha: “O Zoti im, unë kam frikë se do të më konsiderojnë gënjeshtar,

(13) e zemra po më ngushtohet, dhe gjuha nuk po më zhvillohet, andaj, dërgoja pejgamberllëkun edhe Harunit!

(14) Unë jam edhe përgjegjës ndaj tyre për një gabim (mbytjen e një Kopti), andaj kam frikë se do të më vrasin.

(15) (Perëndia) tha: “Kurrsesi! (Nuk do të vrasin, por) shkoni që të dy me argumentet Tona. Me të vërtetë, Na jemi me ju dhe dëgjojmë.

(16) Shkoni te Faraoni dhe i thoni: “Na jemi pejgamberët e Zotit të botërave,

(17) lejoni bijtë e Israelit që të vijnë me ne!”

(18) (Faraoni) tha: “Vallë, a nuk të kemi rritur ne – në mesin tonë si fëmijë? Dhe, ke qëndruar në mesin tonë shumë vjet të jetës tënde –

(19) dhe, ke punuar atë veprën (e keqe) tënde, të cilën e ke punuar, e ti madje – je edhe jomirënjohës?”