(61) e kur e panë njëra-tjetrën shokët e Musait thirrën: “Me të vërtetë, na zunë ushtarët e Faraonit!”

(62) (Musai) tha: “Kurrsesi! Me të vërtetë, me mua është Zoti im. Ai – ma tregon rrugën mua”.

(63) Dhe Ne, i shpallëm Musait: “Bjeri me shkopin tënd detit!” (Ai i ra) e (deti) u nda dhe çdo pjes ëe tij u bë si kodër e madhe;

(64) dhe Ne – atëherë, aty - i afruam ata të tjerët –

(65) e Musain dhe të gjithë ata që ishin me të, i shpëtuam –

(66) dhe pastaj, të tjerët i fundosëm.

(67) Me të vërtetë, në këtë ka argument (këshillë), por shumica e tyre, nuk janë besimtarë,

(68) e Zoti yt, me të vërtetë, është i Plotëfuqishëm dhe Mëshirues.

(69) Dhe, tregoju atyre lajmin për Ibrahimin,

(70) kur i tha babës së vet dhe popullit të vet: Çka adhuroni ju?

(71) Ata u përgjegjën: “Adhurojmë idhujt, dhe përherë u jemi të prirur atyre”.

(72) (Ibrahimi) tha: “A ju dëgjojnë ata juve kur t’ju luteni,

(73) ose, a mund t’ju sjellin dobi apo dëm?”

(74) U përgjegjën: “Jo, por i kemi gjetur të parët tanë që vepronin kështu”.

(75) (Ibrahimi) tha: “E, a po vëreni ju, se ç’po adhuroni –

(76) ju dhe të parët tuaj të lashtë?”

(77) Me të vërtetë, ata janë armiqët e mi. E, nuk më është armik Zoti i Gjithësisë,

(78) i cili më ka krijuar dhe më udhëheq në rrugë të drejtë,

(79) dhe i cili më ushqen dhe furnizon me ujë,

(80) e kur të sëmuhem, Ai më shëron,

(81) dhe i cili do të bëjë që të vdes, e pastja do të më ringjallë,

(82) dhe i cili, shpresoj se ma falë gabimin tim në Ditën e Kijametit!

(83) O Zoti im, më dhuro dijeni dhe më rradhit me të mirët,