(11) چه بسیار شهرهایی را که (ساکنانش) ستمکار بودند؛ درهم شکستیم، و بعد از آنها قوم دیگری را پدید آوردیم.

(12) پس چون عذاب ما را احساس کردند، ناگهان آنها ازآنجا می گریختند.

(13) (گفتیم :) فرار نکنید، به سوی خانه هایتان و نعمتهای که در آن آسوده بودید، باز گردید، باشد که باز خواست شوید.

(14) گفتند : «وای بر ما، یقیناً ما ستمکار بودیم».

(15) پس پیوسته فریاد شان این بود، تا آنکه آنها را (چون کشت) درو شده خاموش ساختیم .

(16) و (ما) آسمان و زمین، و آنچه را که در میان آن دو است به بازیچه نیافریدیم.

(17) (به فرض محال) اگر می خواستیم که سر گرمی بگیریم، همانا آن را از نزد خودمان بر می گرفتیم، اگر (چنین کاری) می کردیم .

(18) بلکه ما حق را بر باطل می افکنیم، پس آن را درهم می شکند و ناگاه آن (باطل) نابود می شود، و وای بر شما (ای کافران) از آنچه توصیف می کنید.

(19) و هرکس که در آسمانها و زمین است، از آن اوست، و آنان که نزد او هستند، (هیچ گاه) از عبادتش سرکشی نمی کنند، و (هرگز) خسته نمی شوند.

(20) شب وروز تسبیح می گویند، سستی نمی ورزند.

(21) آیا آنها معبودانی از زمین برگزیده اند، که آنها (مردگان را) بر می انگیزند.

(22) اگر در این دو (= آسمان و زمین) معبودانی جز «الله» بود، مسلماً هر دو (= آسمان و زمین) تباه می شدند (و نظام هستی به هم می خورد) پس منزه است خداوند، پروردگار عرش، از آنچه آنها توصیف می کنند.

(23) (او) از آنچه می کند، باز خواست نمی شود، و آنان باز خواست می شوند.

(24) آیا به جز او معبودانی را بر گزیده اند ؟! بگو : «دلیل تان را بیاورید، این پند کسانی است که با من هستند، وپند آنان که پیش از من بودند » بلکه بیشتر آنها حق را نمی دانند، لذا آنها (از آن) روی گردانند.