(207) این بهره مندیشان (از دنیا) سودی برای آنها نخواهد داشت.

(208) و هیچ قریه ای را هلاک نکردیم؛ مگراین که هشدار دهندگانی (از پیامبران) داشتند.

(209) برای پند دادن، و ما هرگز ستمکار نبودیم.

(210) و شیطانها (هرگز) این (قرآن) را نازل نکرده اند.

(211) و برای آنها سزاوار نیست؛ و نمی توانند.

(212) بی گمان آنها از شنیدن (وحی، و استراق سمع) برکنارند.

(213) پس (ای پیامبر!) هیچ معبودی را با الله مخوان، که از عذاب شدگان خواهی بود.

(214) و خویشاوندان نزدیکت را هشدار بده.

(215) و بال (رحمت و فروتنی) خود را برای مؤمنانی که از تو پیروی می کنند؛ بگستر.

(216) پس اگر از (فرمان) تو سرپیچی کردند، بگو :«همانا من از آنچه انجام می دهید؛ بیزارم».

(217) و بر خداوند پیروزمند مهربان توکل کن.

(218) (همان) کسی که تو را به هنگامی که (برای عبادت) بر می خیزی می بیند.

(219) و (نیز) حرکت (و نشست و بر خاست) تو را میان سجده کنندگان (را می بیند).

(220) همانا او شنوای داناست.

(221) آیا به شما خبردهم که شیاطین بر چه کسی نازل می شوند؟!

(222) بر هر دروغگوی گنهکار نازل می گردند.

(223) (به شیاطین) گوش فرا می دهند و بیشترشان دروغگو هستند.

(224) و شاعران (کسانی) هستند که گمراهان از آنها پیروی می کنند.

(225) آیا ندیدی که آنها درهر وادیی سرگشته (و حیران) هستند ؟!

(226) و بی گمان آنها چیزی می گویند که (خود به آن) عمل نمی کنند ؟!

(227) مگر کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند و خدا را بسیار یاد کردند، و بعد از آن که ستم دیدند، انتقام گرفتند،(و با شعر خود از اسلام و مسلمین دفاع نمودند)، و کسانی که ستم کردند؛ به زودی خواهند دانست به چه بازگشتگاهی باز می گردند.