(69) (شما منافقان) همانند کسانی که پیش از شما بودند, (هستید, بلکه) آنها از شما نیرومندتر, واموال وفرزندانشان بیشتر بود, آنها از نصیب خود بهره مند شدند, پس شما نیز از نصیب خود بهره مند شده اید, همچنانکه کسانی که پیش از شما بوده اند, از نصیب خویش بهره مند شده بودند, وشما (در سخنان ناپسند) فرورفتید, همان گونه که آنها فرورفتند؛ آنان اعمالشان در دنیا وآخرت نابود شد, وآنان همان زیانکارانند.

(70) آیا خبر کسانی که پیش از آنها بودند, (چون) قوم نوح, وعاد وثمود, وقوم ابراهیم, واصحاب مدین (= قوم شعیب) وشهرهای زیر ورو شده (قوم لوط) به آنها نرسیده است, که پیامبرانشان با دلایل روشن به (سوی) آنها آمدند, (ولی نپذیرفتند) پس خداوند (با هلاکشان) به آنها ستم نکرد, ولیکن خودشان بر خویشتن ستم می کردند.

(71) ومردان مؤمن وزنان مؤمن دوستان (و یاور) یکدیگرند, امر به معروف ونهی از منکر می کنند, ونماز را بر پا می دارند, وزکات را می پردازند, وخدا وپیامبرش را اطاعت می کنند, اینانند که خداوند به زودی آنها را مورد رحمت قرار می دهد, بی گمان خداوند پیروزمند حکیم است.

(72) خداوند به مردان مؤمن وزنان مؤمن, باغهایی (از بهشت) وعده داده که نهرها از زیر (درختان) آن جاری است, جاودانه در آن خواهند ماند, و(نیز) خانه های پاکیزه ای در بهشتهای جاوید (نصیب شان فرموده) وخشنودی خداوند (از همۀ اینها) برتراست, این, همان کامیابی بزرگ است.