(6) وهنگامی که مردم (در قیامت) گرد آورده شوند, آنها (معبودان باطل) دشمنانشان خواهند بود, وعبادت شان را انکار می کنند( ).

(7) و هنگامی که آیات روشن ما بر آنها خوانده شود, کسانی که کافر شدند, در برابر حقی که برای آنها آمده است گویند: «این جادویی آشکار است».

(8) یا می گویند: «(پیامبر خود) آن را بافته (وبه خدا نسبت داده) است». (ای پیامبر) بگو: «اگر من آن را بافته (وبه خدا نسبت داده) باشم پس شما نمی توانید در برابر (عذاب و خشم) خداوند از من دفاع کنید, (تنها) او به آنچه شما دربارۀ آن (= قرآن می گویید وگفتگو می کنید) آگاه تراست, وگواهی او (= خداوند) میان من وشما کافی است, و او آمرزندۀ مهربان است».

(9) (ای پیامبر) بگو: «من از میان پیامبران (وجودی) نو ظهور نیستم. ونمی دانم که با من وشما چگونه رفتار خواهد شد, من تنها از چیزی پیروی می کنم که به من وحی می شود, وجز بیم دهنده ی آشکاری نیستم».

(10) (ای پیامبر) بگو: «به من خبر دهید اگر (این قرآن) از سوی خدا باشد, وشما به آن کافر شوید, وشاهدی از بنی اسرائیل بر (نشانه های) آن (در تورات) شهادت داد پس (او) ایمان آورد( ), وشما سرکشی (وتکبر) می وزرید (چه بر سر شما خواهد آمد؟) مسلماً خداوند گروه ستمگر را هدایت نمی کند».

(11) و کسانی که کافر شدند به کسانی که ایمان آوردند گفتند: «اگر (این دین) بهتر بود, هرگز آنها (در پذیرش آن) بر ما پیشی نمی گرفتند». وچون بدان هدایت نشدند, خواهند گفت: «این (یک) دروغ قدیم است».

(12) وپیش از آن, کتاب موسی پیشوا ورحمت بود, واین (قرآن) کتابی است تصدیق کنندۀ (آن) که به زبان عربی است, تا کسانی که ستم کردند بیم دهد وبرای نیکوکاران بشارتی باشد.

(13) بی گمان کسانی که گفتند: «پروردگار ما الله است, سپس استقامت کردند, پس بر آنها ترسی نیست ونه آنها اندوهگین شوند.

(14) آنها اهل بهشتند, جاودانه در آن باشند, (این) پاداش اعمالی است که انجام می دادند.