(62) (منافقان) برای شما به خدا سوگند یاد می کنند, تا شما را خشنود سازند, درحالی که اگر ایمان داشتند, شایسته تر (این) است که خدا ورسولش را خشنود سازند.

(63) آیا نمی دانند, بی گمان هر کس با خدا ورسولش مخالفت (ودشمنی) کند, پس مسلماً برای او آتش جهنم است, جاودانه در آن خواهد بود؟! این (همان) رسوایی بزرگ است.

(64) منافقان می ترسند که مبادا سوره ای بر (علیه) آنان نازل شود, وبه آنها از آنچه درون دلهایشان (نهفته) است, آگاه سازد, بگو: «استهزا کنید, بی گمان خداوند, آنچه را که از آن می ترسید, آشکار می سازد».

(65) و (ای پیامبر!) اگر از آنها بپرسی: (« چرا چنین کرده اید؟»). گویند: «ما حرف می زدیم, (شوخی و) بازی می کردیم» بگو: «آیا خدا وآیات او وپیامبرش را مسخره می کردید؟».

(66) عذر نیاورید, به راستی که شما پس از ایمان (آوردن) تان کافر شده اید, اگر گروهی از شما را (بخاطر توبه) ببخشیم, گروه دیگری را عذاب خواهیم کرد, زیرا که مجرم بودند.

(67) مردان منافق وزنان منافق, همه (همانند هم و) از یک گروه اند, به کارهای زشت فرمان می دهند, واز نیکیها باز می دارند, ودستهایشان را (از بخشش) می بندند, خدا را فراموش کردند, پس خدا (نیز) آنها را فراموش کرد، بی گمان منافقان همان فاسقان هستند.

(68) خداوند به مردان منافق وزنان منافق وکفار, وعدۀ آتش جهنم داده است, جاوانه در آن خواهند ماند, همان برای آنها کافی است, وخدا آنها را لعنت کرده است, وبرای آنها عذاب همیشگی است.