(34) و ازهر چه از او خواستید به شما ارزانی داشت ، و اگر (بخواهید) نعمت (های) خدا را بشمارید ، نمی توانید آن را بشمارید ، بی شک انسان ستمگری ناسپاس است .

(35) و(به یاد آورید ) چون ابراهیم گفت : « پروردگارا ! این شهر (مکه) را مکان امن قرار بده ، و مرا و فرزندانم را از آنکه بتها را پرستش کنیم دور بدار .

(36) پروردگارا ! بی گمان آنها ( = بتها) بسیاری از مردم را گمراه ساختند ، پس کسی که از من پیروی کند، بدون شک او از من است ، و کسی که از من نافرمانی کند ، بی گمان تو آمرزنده ی مهربانی .

(37) پروردگارا ! من (برخی) از فرزندانم را در وادی (خشک) و بی آب و بی گیاه ، نزد خا نه گرامی تو ساکن ساختم . پروردگارا ! تا نماز را بر پا دارند ، پس تو دلهای (گروهی) از مردم را به آنها مایل بگردان و از میوه ها به آنها روزی ده ، باشد که آنان سپاس گزارند .

(38) پروردگارا ! تو می دانی آنچه را که ما پنهان می کنیم و آنچه را که آشکار می سازیم، وچیزی نه در زمین و نه در آسمان بر خداوند پوشیده نمی ماند.

(39) ستایش از آن خداوند است که در (سن) پیری ، اسماعیل و اسحاق به من عطا فرمود، مسلماً پروردگار من شنونده ی دعاست .

(40) پروردگارا ! مرا بر پا دارنده ی نماز قرار بده ، و از فرزندانم (چنین فرما) ، پروردگارا ! و دعای مرا بپذیر!

(41) پروردگارا ! مرا و پدر و مادر مرا ، و مؤمنان را (در) روزی که حساب بر پا می شود بیامرز» .

(42) و گمان مبر که خدا ، از آنچه ستمکاران می کنند غافل است ، (نه ، بلکه کیفر) آنها را برای روزی که چشمها در آن خیره می شوند ، به تأخیر می افکند .