(37) همانا به تأخیر افکندن (وجابجای ما ههای حرام) افزونی در کفر است, کسانی که کافر شدند, با آن گمراه می شوند, یک سال؛ آن را حلال, ویک سال (دیگر) آن را حرام می کنند, تا مطابق با تعداد ماههایی شود که خداوند تحریم کرده است, پس آنچه را که خدا حرام کرده, حلال می شمارند, اعمال زشت شان در نظرشان آراسته شده است, وخداوند گروه کافران را هدایت نمی کند.
(38) ای کسانی که ایمان آورده اید! شما را چه شده, هنگامی که به شما گفته می شود: « (به سوی جهاد) در راه خدا حرکت کنید» به زمین می چسپید (وسستی می کنید) آیا به جای آخرت به زندگی دنیا راضی شده اید؟! حال آنکه متاع زندگی دنیا, در (برابر) آخرت, جز اندکی (هیچ) نیست.
(39) اگر (برای جهاد) کوچ نکنید, (خداوند) شما را به عذاب دردناکی, عذاب می کند, وقوم دیگری را به جای شما قرار می دهد, وهیچ زیانی به او نمی رسانید, وخداوند بر هر چیزی تواناست.
(40) اگر او (= پیامبر) را یاری نکنید, به راستی که خداوند او را یاری کرد, آنگاه که کافران او را (از مکه) بیرون کردند, نفر دوم از دو نفری که آن دو در غار بودند, به یار خود (ابو بکر) می گفت: «اندوهگین مباش, یقیناً خدا با ماست». پس خداوند آرامش خود را بر او فرو فرستاد, وبا لشکرهایی که شما آن را نمی دیدید, او را تأیید (وتقویت) نمود, وکلام (وگفتار شرک) کسانی که کافر شدند؛ پایین قرار داد, وکلام (وآیین) خدا بالا (وپیروز) است, وخداوند پیروزمند حکیم است.