(119) سپس پروردگار تو برای کسانی که ازروی جهالت بدی کردند ، آنگاه بعد از آن توبه کردند ، و (اعمال خود را) اصلاح کردند ، یقیناً پروردگارت بعد از آن (توبه ، برای آنها) آمرزنده ی مهربان است .

(120) به راستی ابراهیم (به تنهایی) امتی بود ، فرمانبردار خدا ، حنیف (= خالی از انحراف) بود و (هرگز) از مشرکان نبود .

(121) شکر گزار نعمتهای خدا بود ، (خداوند) او را برگزید ، و به راه راست هدایتش نمود.

(122) (ما) در دنیا به او نیکی عطا کردیم ؛ و قطعاً او در آخرت از صالحان است.

(123) سپس به تو (ای پیامبر!) وحی کردیم که از آیین ابراهیم که حنیف بود و از مشرکان نبود ؛ پیروی کن .

(124) (رعایت تعظیم روز) شنبه تنها بر کسانی که در آن اختلاف کردند (بعنوان مجازات) مقرر شد ، و بی گمان پروردگارت روز قیامت در آنچه اختلاف می کردند؛ میان آنها داوری می کند.

(125) با حکمت وپند نیکو (مردم را) به راه پروردگارت دعوت نما ، و با روشی که نیکو تر است ، با آنها (بحث و) مناظره کن ، بی تردید پروردگارت به (حال) کسی که از راه او گمراه شده است؛ دانا تر است ، و (نیز) او به هدایت یافتگان؛ دانا تر است .

(126) و اگر خواستید مجازات کنید ، پس چنان مجازات کنید که شما را مجازات کرده اند ، و اگر صبر نمایید ، مسلماً آن برای صابران بهتر است .

(127) و (ای پیامبر گرامی) صبر کن و صبر تو جز به (توفیق) خدا نیست ، و بر آنها اندوهگین مشو، و از آنچه مکر می ورزند؛ دلتنگ مباش .

(128) همانا خداوند با کسانی است که تقوا پیشه کردند ، و کسانی که نیکو کارانند .