عبس   سورة  : Abasa


سورة Sura   عبس   Abasa
عبس Abasa
عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ (1) أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ (2) وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ (3) أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَىٰ (4) أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ (5) فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّىٰ (6) وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ (7) وَأَمَّا مَن جَاءَكَ يَسْعَىٰ (8) وَهُوَ يَخْشَىٰ (9) فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ (10) كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ (11) فَمَن شَاءَ ذَكَرَهُ (12) فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ (13) مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ (14) بِأَيْدِي سَفَرَةٍ (15) كِرَامٍ بَرَرَةٍ (16) قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ (17) مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ (18) مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19) ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ (20) ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21) ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَهُ (22) كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23) فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ (24) أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا (25) ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (26) فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا (27) وَعِنَبًا وَقَضْبًا (28) وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا (29) وَحَدَائِقَ غُلْبًا (30) وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (31) مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (32) فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33) يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (34) وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ (35) وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ (36) لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (37) وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ (38) ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ (39) وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ (40) تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41) أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42)
الصفحة Page 585
عبس Abasa
(1) چهره درهم کشید, وروی بر گردانید,
(2) از این که (عبد الله بن ام مکتوم) نابینا به نزدش آمد.
(3) و (ای پیامبر) چه می دانی شاید که او پاک می شد.
(4) یا پندگیرد, واین پند به او نفع می داد.
(5) اما آن کس که مجد نیازی نمود.
(6) پس تو به او روی من آوری,
(7) در حالی که اگر او خود را (از کفر) پاک نسازد, چیزی بر تو نیست.
(8) اما کسی شتابان به مراغ تو می آید.
(9) و او (از خدا) می ترسد.
(10) پس تو از او غافل می شوی (وبه ار تو جه نمی کنی؟)
(11) هرگز چنین نیست, بی گمان این (سوره) تذکر ویاد آوری است.
(12) پس هرکس بخواهد از آن پند گیرد.
(13) در صحیفه های پر ارزشی (ثبت) است.
(14) بلند پایه وپاکیزه.
(15) به دست (فرشتگان =) سفیران (وحی است).
(16) بزرگوار ونیکو کار.
(17) مرگ بر (این) انسان, چقدر نا سپاس است؟!
(18) (خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟
(19) او را از نطفه ای (نا چیز) آفریده است, آنگاه او را موزون ساخت.
(20) سپس راه را برای او آسان نمود.
(21) آنگاه (بعد از پایان عمر) او را میراند, پس او را در قبر (پنهان) کرد.
(22) سپس هرگاه که بخواهد او را (زیاده می کند و از قبر) بر می انگیزد.
(23) هرگز چنین نیست, (که او می پندارد) او هنوز آنچه را که (خدا) فرمان داده, به جای نیاورده است.
(24) پس انسان باید به غذای خود بنگرد.
(25) بی گمان ما آب فراوان (از آسمان) فروریختیم.
(26) سپس زمین را به نیکی شگافتیم.
(27) آنگاه در آن دانه (های فراون) رویاندیم.
(28) وانگور وسبزی (بسیار).
(29) و زیتون ونخل.
(30) وبا غهایی (ابنوه و) پردرخت.
(31) و(انواع) میوه و علوفه (پدید آوردیم).
(32) (همۀ اینها) برای بهره گیری شما وچهار یایانتان است.
(33) پس هنگامی که (آن) صدای مهیب (قیامت) فرا رسد.
(34) روزی که انسان از برادرش می گریزد.
(35) واز ما درش و از پدرش.
(36) واز زنش وفرزندانش (نیز می گریزد).
(37) در آن روز هرکس را کاری است که اورا به خود مشغولش دارد.
(38) چهره هایی در آن روز گشاده وروشن است.
(39) خندان وشاد است.
(40) وچهره هایی در آن روز غبار آلود است.
(41) سیاهی (وتاریکی) آنهارا پوشانده است.
(42) اینان همان کافران فاجرند.
 


اتصل بنا | الملكية الفكرية DCMA | سياسة الخصوصية | Privacy Policy | قيوم المستخدم

آيــــات - القرآن الكريم


© 2022