(158) و اگر بمیرید یا کشته شوید؛ قطعاً به سوی خدا محشور می شوید.

(159) پس به ( سبب) رحمت الهی است که تو با آنان نرم خو ( و مهربان) شدی، و اگر تند خو و سخت دل بودی،قطعاٌ از اطراف تو پراکنده می شدند،پس از آنان در گذر و برایشان آمرزش بخواه،و در کارها،با آنان مشورت کن، و آنگاه که تصمیم گرفتی بر خدا توکل کن، زیرا که خداوند توکل کنندگان را دوست می دارد.

(160) اگر خداوند شما را یاری کند،هیچ کس بر شما پیروز نخواهد شد،و اگر شما را به خود واگذارد ( و یاریتان نکند) پس چه کسی بعد از او شما را یاری خواهد کرد؟ و مؤمنان باید تنها بر خدا توکّل کنند.

(161) وهیچ پیامبری را نسزد که خیانت کند،و هر کس خیانت کند،روز قیامت،با آنچه( در آن) خیانت کرده بیاید. سپس به هر کس آنچه را کسب کرده است ( از نیکی یا بدی) بطور کامل ( پاداش یا سزا) داده می شود،و به آنان ستم نخواهد شد.

(162) آیا کسی که خشنودی خدا را پیروی می کند، همانند کسی است که به خشم خدا دچار گردد و جایگاه او جهنم است، و ( آن) چه بد جائی است.

(163) ( هر یک از) ایشان، درجاتی در نزد خدا دارند، وخداوند به آنچه می کنند؛ بیناست.

(164) به راستی که خداوند بر مؤمنان منّت نهاد، هنگامی که در میان آنان پیامبری از خودشان بر انگیخت،که آیات او (= قرآن) را بر آنها می خواند و پاکیزه شان می دارد و به آنان کتاب (= قرآن) و حکمت (= سنت) می آموزد، و اگر چه پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند.

(165) آیا هنگامی که مصیبتی( در جنگ احد) به شما رسید، در حالی که دو برابر آن را ( در جنگ بدر به کافران) رسانده بودید، گفتید:« این ( مصیبت) از کجا است؟» بگو:« آن از جانب خود تان است» (و نتیجه نا فرمانی دستور پیامبر است) بی گمان خداوند بر هر چیز تواناست.