(47) علم به(وقوع) قیامت تنها به سوی او (الله) باز گردانده می شود( ), وهیچ میوه ای از غلافش بیرون نمی شود وهیچ ما ده ای بار دار نمی شود ونمی زاید مگر به علم او, و روزی که آنها را ندا می دهد (ومی فرماید:) کجایند شریكانی (که برای) من (می پنداشتید؟!) گویند: «(پروردگارا!) ما (در درگاه تو) عرضه داشتیم که هیچ کس از ما (بر شرک) گواهی نمی دهد».
(48) وآنچه را پیش از این می خواندند, از (نظرشان) ناپدید (ونابود) شد, ودریافتند که (در آن روز) هیچ راه گریزی ندارند.
(49) انسان (هرگز) از طلب خیر (ونیکی) خسته نمی شود, واگر شر (وبدی) به او برسد, مأیوس ونا امید می شود.
(50) واگر پس از رنجی که به او رسیده است, رحمتی از سوی خود به او بچشانیم, مسلماً می گوید: «این حق من است, وگمان نمی کنم قیامت بر پا می شود, و (به فرض) اگر به سوی پروردگارم باز گردانده شوم, بی گمان برای من نزد او (پاداشهای) نیکو (وخوش) است». پس بی گمان کسانی که کافر شدند به آنچه کرده اند آگاه خواهیم کرد, واز عذاب سخت به آنها می چشانیم.
(51) وهرگاه بر انسان (خیر و) نعمتی عطاء نمائیم, روی می گرداند, ومتکبرانه (از حق) دور می شود, وهرگاه شر (وبدی) به او برسد, پس دعا (وتقاضا) یش (برای دفع آن) افزون می شود.
(52) (ای پیامبر!) بگو: «به من خبر دهید اگر این (قرآن) از سوی خدا باشد, سپس شما به آن کافر شوید, چه کسی گمراه تر خواهد بود از کسی که (با آن) در مخالفت (شدید و) دور است.
(53) به زودی نشانه های خود را در آفاق ودر نفس خودشان به آنها نشان خواهیم داد, تا برای آنها روشن گردد که او حق است, آیا کافی نیست که پروردگارت بر همه چیز گواه است؟!
(54) آگاه باش, که آنها از لقای پروردگارشان در شک اند, وآگاه باش که او به همه چیز احاطه دارد.