(103) و به راستی (ما) می دانیم که آنها می گویند: «همانا بشری (این آیات را) به او آموزش می دهد » در حالی که زبان کسی که اینها به او نسبت می دهند عجمی (= غیر عربی) است ، و این (قرآن به) زبان عربی آشکار است .

(104) یقیناً کسانی که به آیات خدا ایمان نمی آورند ، خدا آنها را هدایت نمی کند ، و برای آنها عذاب درد ناکی است .

(105) تنها کسانی دروغ می بندند که به آیات خدا ایمان ندارند ، و ایشانند که دروغگویان (واقعی) هستند .

(106) کسی که بعد از ایمانش به خدا کافر شود (باز خواست می شود) مگر کسی که به زور (به کفر) واداشته شود در حالی که قلبش به ایمان آرام باشد ، لیکن کسی که سینه ی خود را برای (پذیرش) کفر بگشاید، پس خشم خدا برآنهاست ، و برای آنها عذاب بزرگی است .

(107) این به (خاطر) آن است که زندگی دنیا را بر آخرت ترجیح دادند ، و همانا خداوند گروه کافران (لجوج) را هدایت نمی کند .

(108) اینان کسانی هستند که (بر اثر گناهان شان ) خداوند بر دلهایشان و گوششان و چشمانشان مهر نهاده است ، و اینان غافلان (واقعی) هستند .

(109) بدون شک آنها در آخرت زیانکارانند.

(110) آنگاه پروردگارتو برای کسانی که هجرت کردند ، بعد از آن که شکنجه (و عذاب) کشیدند (تا سخن کفر بگویند) سپس (در راه خدا) جهاد کردند ، و صبر نمودند ، بی گمان پروردگارت بعد از این (رنج ها) آمرزنده ی مهربان است .