(34) وچرا خداوند آنها را عذاب نکند, حال آنکه آنان (مردم را) از مسجد الحرام باز می دارند, در حالی که آنان متولیان و سرپرست آن نیستند (ولیاقت آن را ندارند) متولی و سرپرست آن تنها پرهیزگارانند, ولی بیشترشان نمی دانند.
(35) ونمازشان نزد خانۀ (کعبه) چیزی جز سوت کشیدن وکف زدن نبود, پس به (کیفر) کفرتان, عذاب را بچشید.
(36) به راستی کسانی که کافر شدند, اموالشان را برای بازداشتن (مردم) از راه خدا خرج می کنند, پس به زودی همه را خرج می کنند, آنگاه (مایۀ) حسرت وپیشمانی بر آنان خواهد بود, سپس شکست می خورند, و(سرانجام) کسانی که کافر شدند, بسوی (آتش) جهنم رانده می شوند.
(37) تا خداوند پلید را از پاک جدا سازد, وپلیدان را روی هم بگذارد, آنگاه همگی را متراکم سازد, وسپس یک جا در دوزخ قرار دهد, اینها همان زیانکاران (واقعی) هستند.
(38) (ای پیامبر!) به کسانی که کافر شدند بگو: «اگر (از کفر ودشمنی) دست بر دارند, گذشته هایشان آمرزیده می شود, واگر (به همان اعمال خود) بازگردند, پس بی گمان سنت (وروش خداوند دربارۀ) پیشینیان گذشته است (ودربارۀ آنها نیزاجرا می شود).
(39) و با آنها پیکار کنید, تا فتنۀ (شرک) ریشه کن شود, و(پرستش و) دین , همه از آن خدا باشد, پس اگر آنها (از شرک وآزار واذیت) دست بر دارند, خداوند به آنچه می کنند؛ بیناست.
(40) واگر (سرپیچی و) روی گردانی کنند, پس بدانید که خداوند سرپرست (ومولای) شماست, چه نیکو سرپرست وچه نیکو یاوری است.