(15) ما به انسان سفارش کردیم که به پدر ومادرش نیکی کند( ), مادرش او را به دشواری حمل می کند, وبه دشواری بر زمین گذارد, ودوران حمل او و از شیر باز گرفتن او سی ماه است( ), تا هنگامی که به کمال (توانمندی و) رشدش برسد, وبه (سن) چهل سالگی برسد, گوید: «پروردگارا! مرا توفیق ده تا شکر نعمتت را که بر من وبر پدر ومادرم ارزانی داشته ای به جای آورم وکار شایسته ای انجام دهم که تو از آن خشنود شوی, وفرزندانم را صالح گردان, بی گمان من به سوی تو بازگشتم (وتوبه نمودم), وبی شک من از مسلمانانم».

(16) آنها کسانی هستند که ما نیکوترین کارشان را می پذیریم, واز گناهانشان می گذریم ودر زمرۀ اهل بهشت هستند, این وعدۀ راستی است که وعده داده می شدند.

(17) وکسی که به پدر ومادرش گفت: «اف بر شما! آیا شما به من وعدۀ می دهید که (از گورم) بیرون آورده می شوم؟ در حالی که نسلها پیش از من گذشته اند؟! (وهرگز برانگیخته نشدند) وآن دو (= پدر ومادر) خدا را به یاری می طلبند که: «وای برتو! ایمان بیا ور, یقیناً وعدۀ خدا حق است», پس (او) می گوید: «اینها چیزی جز افسانه های پیشینیان نیست».

(18) آنها کسانی هستند که همان سخن (= وعدۀ عذاب) در (زمرۀ) امتهای که پیش از آنها از جن وانس گذشته اند, بر آنها محقق شده است, بی گمان آنها زیانکار بودند.

(19) وبرای هر یک (از آنها) درجاتی است به (حسب) آنچه انجام داده اند, وتا خداوند (پاداش) کارهایشان را به تمامی به آنها بدهد, وبه آنها هیچ ستمی نخواهد شد.

(20) وروزی که کسانی که کافر شدند بر آتش عرضه کنند, (وبه آنها گفته شود:) «در زندگی دنیا (نعمتهای) پاکیزه (ولذتهای) خود را از بین بردید واز آنها بهره مند شدید, پس (ای کافران) امروز به عذاب خوار کننده پاداشتان می دهند, (و این) به (خاطر) گردنکشی (واستکباری) که به نا حق در زمین می کردید, وبه (خاطر) نا فرمانی (وگناهانی) که انجام می دادید.