(45) (ای پیامبر!) بگو : «من تنها شما را به وحی هشدار می دهم » و کران هنگامی که هشدار می شوند، ندا را نمی شنوند .

(46) اگر شمّه ای از عذاب پروردگارت به آنها برسد، قطعاً خواهند گفت : «ای وای بر ما ! بی گمان ما (همگی) ستمکار بودیم ».

(47) و (ما) در روز قیامت ترازوهای عدل را می نهیم، پس به هیچ کس، هیچ ستمی نمی شود، و اگر (عملی) به مقدار سنگینی یک دانه ی خردل باشد، آن را (به حساب) می آوریم، و حسابرسی ما کافی است.

(48) و به راستی به موسی و هارون فرقان (= جدا کننده ی حق از باطل) و روشنی و پندی برای پرهیزگاران، دادیم .

(49) (همانا) کسانی که در نهان از پروردگارشان می ترسند، و آنان از قیامت بیم دارند.

(50) و این (قرآن) پند مبارکی است که آن را نازل کردیم، آیا شما آن را انکار می کنید ؟!

(51) به راستی (ما) پیش از این به ابراهیم رشد (و راه یابی اش) را دادیم، و به (حال) او آگاه بودیم.

(52) چون به پدرش و قومش گفت : «این مجسمه ها چیست که شما به (پرستش) آنها دل نهاده اید ؟!

(53) گفتند: «ما پدران خود را پرستش کنند گان آنها یافته ایم».

(54) (ابراهیم) گفت : «به راستی شما وپدرانتان، در گمراهی آشکار بوده اید » .

(55) گفتند : «آیا برای ما (سخن) حق را آورده ای، یا تو از بازی کنندگانی (و شوخی می کنی) ؟! »

(56) گفت : « بلکه پروردگار شما، پروردگار آسمانها و زمین است، آن که آنها را پدید آورد، و من بر این (سخن) از گواهانم.

(57) و (آهسته گفت :) به خدا سوگند، بعد از آن که پشت کنان روی بگردانید برای (نابودی) بتهای شما تدبیری خواهم اندیشید.