(11) (در حالی که) آنان به یکدیگر نشان داده می‌شوند گناهکار (دوست دارد و) آرزو کند خویشتن را از عذاب آن روز باز خرد به فرزندانش.
(12) و زنش و برادرش.
(13) و قبیله اش که ( همیشه) او را جای و پناه می‌داد.
(14) و همة آنهایی که روی زمین اند (همگی فدا کند) سپس او نجات یابد.
(15) (اما) هرگز چنین نیست، بی‌گمان آن شعله‌های (آتش) سوزان است.
(16) پوست از سر و صورت بر می‌کند.
(17) کسانی را که (به فرمان الله) پشت کردند و (از حق) روی گرداندند، فرا می‌خواند.
(18) و (نیز کسانی را که) اموال را جمع‌آوری و ذخیره کردند. (و حق آن را نپرداختند).
(19) یقیناً انسان کم طاقت (و حریص) آفریده شده است.
(20) هنگامی که بدی (و مصیبتی) به او رسد، بی‌تابی می‌کند.
(21) و هنگامی که خوبی به او رسد، بازدارنده (و بخیل) می‌شود.
(22) مگر نمازگزاران.
(23) همان کسانی که بر نمازهایشان همیشه مداومت می‌کنند.
(24) و کسانی که در اموال‌شان حق (معین و) معلومی است.
(25) برای گدا و محروم.
(26) و کسانی که روز جزا را تصدیق می‌کنند.
(27) و کسانی که از عذاب پروردگارشان می‌ترسند.
(28) بی‌گمان از عذاب پروردگارشان در امان نتواند بود.
(29) و کسانی که شرمگاه‌هایشان را نگه می‌دارند.
(30) مگر با همسران و کنیزانی که مالک آنها هستند که (در این صورت) ملامت و سرزنشی بر آنها نیست.
(31) پس هرکس غیر از اینها را بخواهد، آنان متجاوزان هستند.
(32) و کسانی که امانت‌ها و عهدشان را رعایت می‌کنند.
(33) و کسانی که به شهادت‌های خود متعهد هستند.
(34) و کسانی که بر نمازشان محافظت می‌کنند.
(35) اینان در باغ‌های (بهشت) گرامی داشته می‌شوند.
(36) پس (ای پیامبر!) کافران را چه شده که به سوی تو می‌شتابند؟
(37) از راست و چپ، گروه گروه (و پراکنده) می‌شوند؟!
(38) آیا هرکدام از آنها (با آن اعمال ناپسندش) طمع دارد که او در بهشت پرنعمت (الهی) درآورده شود؟!
(39) هرگز چنین نیست، بی‌گمان ما آنها را از آنچه (خودشان) می‌دانند آفریده ایم.