(1) از تو در بارۀ انفال (= غنایم) سؤال می کنند، بگو: «انفال از آنِ خدا و پیامبر است, پس از خدا بترسید؛ و میانۀ خودتان را اصلاح کنید, وخدا و پیامبرش را اطاعت کنید؛ اگر ایمان دارید.

(2) مؤمنان تنها کسانی هستند که چون نام خدا برده شود, دلهایشان ترسان گردد, وچون آیات او بر آنها خوانده شود, ایمانشان افزون گردد, و بر پروردگارشان توکل می کنند.

(3) کسانی که نماز را بر پا می دارند, واز آنچه به آنان روزی داده ایم, انفاق می کنند.

(4) اینان, مؤمنان حقیقی هستند, برای آنان درجاتی پیاپی (عالی) نزد پروردگارشان است, و(همچنین) آمرزش, وروزی فراوان ونیکو (در بهشت) است.

(5) همانگونه که پروردگارت تو را به حق از خانه ات (= مدینه, به سوی میدان بدر) بیرون آورد, در حالی که گروهی از مؤمنان نا خشنود بودند.

(6) آنها پس از آن که حقیقت آشکار شد؛ در بارۀ حق (= جهاد) با تو مجادله می کنند, گویی به سوی مرگ رانده می شوند, وخود می نگرند.

(7) و (به یاد آورید) هنگامی را که خداوند به شما وعده داد که یکی از دو گروه (= کاروان تجاری یا لشکر) نصیب شما خواهد بود, وشما دوست می داشتید که کاروان غیر جنگی (تجاری) برای شما باشد, وخداوند می خواست با سخنان خویش حق را پا یدار (واستوار) کند وریشۀ کافران را قطع کند.

(8) تا حق را ثابت, وباطل را از میان بر دارد, اگر چه گنهکاران نا خشنود باشند.