(116) بی گمان کسانی که کافر شدند، هرگز اموالشان و فرزندانشان چیزی از (عذاب) خدا را از آنان دفع نخواهد کرد. و آنان اهل آتشند، آنها در آن جاودانه خواهند بود.

(117) مثل آنچه (کافران) در این زندگی دنیا انفاق می کنند؛ همانند بادی است که در آن سرمای سخت و سوزانی است که به کشتزار قومی که بر خود ستم کرده اند؛ برسد ،و آن را نابود سازد. خدا به آنها ستم نکرده، بلکه آنها خود بر خویشتن ستم کرده اند.

(118) ای کسانی که ایمان آورده اید، از غیر خودتان (دوست و) محرم اسرار نگیرید، آنها از هیچ نابکاری در حق شما کوتاهی نمی کنند. آنها دوست دارند که شما در رنج و زحمت باشید. به راستی دشمنی از دهان (و زبان) شان آشکار شده است، و آنچه سینه ها یشان پنهان می دارد؛ بزرگتر است، بی شک ما آیات و نشانه ها (ی دشمنی آنان) را برای شما بیان کردیم، اگر اندیشه کنید.

(119) هان! شما کسانی هستید که آنها را دوست می دارید، در حالی که آنها شما را دوست ندارند، و شما به همه کتاب (های آسمانی) ایمان دارید، (و آنها به کتاب شما ایمان ندارند). و چون با شما ملاقات می کنند می گویند: «ایمان آورده ایم». و هنگامی که تنها می شوند، از شدت خشم بر شما، سر انگشتان خود را به دندان می گزند. بگو: «به خشم خود بمیرید». بی گمان خداوند به (راز) درون سینه ها آگاه است.

(120) اگر به شما نیکی (و خوشی) برسد؛ آنها را ناراحت می کند، و اگر به شما بدی (و گزندی) برسد؛ بدان خوشحال می شوند. و اگر شما صبر کنید و پرهیزگاری نمایید، مکر و نیرنگ شان هیچ زیانی به شما نمی رسد، بی شک خداوند به آنچه می کنند؛ احاطه دارد.

(121) و (به یاد آور) زمانی را که (در جنگ احد) بامدادان از میان خانواده خود بیرون آمدی (و) مؤمنان را برای جنگیدن در مواضعی می گماردی، و خداوند شنوای داناست.