(118) و(همچنین) بر آن سه نفری که موقوف گذاشته شدند ، تا آنگاه که زمین با همۀ فراخی اش بر آنها تنگ شد ، و از خود به تنگ آمدند ، و دانستند که پناهگاهی از خدا جز به سوی او نیست ، سپس رحمت خود را شامل حال آنها نمود ، تا توبه کنند (وتوبه ی آنان را پذیرفت) بی گمان خداوند است که توبه پذیر مهربان است.

(119) ای کسانی که ایمان آورده اید از خدا بترسید،وبا راستگویان باشید .

(120) سزاوار نیست که اهل مدینه،و اعراب (بادیه نشین) که اطراف آنها هستند ، از(همراهی) رسول خدا باز پس مانند ، و نه برای (حفظ) جان خود ، از جان او چشم بپوشند،این بدان سبب است که هیچ تشنگی و خستگی و گرسنگی در راه خدا به آنها نمی رسد، و هیچ (جا منزل نمی کنند و) گامی که موجب خشم کافران شود؛ بر نمی دارند ، وهیچ (دستبرد و) و گزندی به دشمن نمی رسانند ، مگر اینکه به (سبب) آن ،عمل صالحی برای شان نوشته شود ، بی گمان خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نمی کند .

(121) و هیچ مال کوچک یا بزرگی را (در راه خدا) انفاق نمی کنند، و هیچ وادی (و سرزمینی) نمی پیمایند ، مگر اینکه برای آنها نوشته می شود ، تا خداوند پاداش نیکوترین کردارشان را به آنها بدهد .

(122) و(ممکن) نیست که مؤمنان همگی(برای جهاد) کوچک کنند ، پس چرا از هر گروهی از آنان ، دسته ای کوچ نمی کنند ، تا در دین دانش بیاموزند، وقوم خود را هشدار دهند ، هنگامی که به سوی آنها باز گشتند ، باشد که آنها بترسند .