(112) (آنها) توبه کنندگان ،عابدان،سپاسگزاران ، روزه داران ، رکوع کنندگان، سجده کنندگان،فرمان دهندگان به معروف و بازدارندگان از منکر، و حافظان (و نگه دارندگان ) حدود (و احکام )الهی هستند، و مؤمنان را بشارت ده .

(113) برای پیامبر وکسانی که ایمان آوردند (شایسته) نبود که برای مشرکان طلب آمرزش کنند ، - هر چند از نزدیکانشان باشند- بعد از آنکه برای آنها روشن شد که آنها اهل دوزخند .

(114) و آمرزش خواستن ابراهیم برای پدرش نبود؛ مگر به خاطر وعده ای که به او داده بود، پس چون برای او آشکار شد که او دشمن خداست؛ از او بیزاری جست ، بی گمان ابراهیم لابه کننده ی برد بار بود .

(115) و هرگز خداوند قومی را ، بعد ازآنکه آنها را هدایت کرد گمراه نمی کند ، تا آنکه چیزهای را که باید از آن بپرهیزند ،برای آنها بیان کند ، بی گمان خداوند به هر چیزی داناست .

(116) یقیناً فرمانروایی آسمانها وزمین از آن خداست ، زنده می کند و می میراند ، وشما را جز خدا کارساز و یاوری نیست .

(117) قطعاً خداوند رحمت خود را شامل حال پیامبر و مهاجران وانصار ، آنان که در زمان سختی (وتنگدستی ) از او پیروی کردند ؛ نمود ، بعد ازآنکه نزدیک بود ، دلهای گروهی از آنها (از حق) منحرف شود ، سپس توبه ی آنها را پذیرفت ، بی گمان او(نسبت ) به آنها رؤوف مهربان است .