(184) و از کسی که شما و آفریدگان نخستین را آفرید بترسید.

(185) گفتند :«(ای شعیب!) جز این نیست که تو از جادو شدگانی،

(186) تو جز بشری همانند ما نیستی، و تو را از دروغگویان می پنداریم.

(187) پس اگر از راستگویانی، پاره ی از آسمان را بر (سر) ما بینداز»

(188) (شعیب) گفت :«پروردگارم ! به آنچه انجام می دهید؛ داناتر است.

(189) پس او را تکذیب کردند، آنگاه عذاب روز سایه آنها را فرو گرفت، بی گمان آن عذاب روز بزرگی بود.

(190) بی گمان در این (ماجرا) نشانه ای است، و بیشتر آنها مؤمن نبودند.

(191) و بی تردید پروردگار تو پیروزمند مهربان است.

(192) و همانا این (قرآن) نازل شده (از جانب) پروردگار جهانیان است .

(193) روح الامین (= جبرئیل) آن را فرود آورده است.

(194) بر قلب تو، تا از هشدار دهندگان باشی.

(195) (آن را) به زبان عربی روشن (نازل کرد).

(196) و همانا (توصیف) آن در کتابهای پیشینیان (نیز آمده) است.

(197) آیا همین نشانه برای آنها کافی نیست که علمای بنی اسرائیل از آن آگاهند؟!

(198) و اگر آن را بر بعضی از عجمیان (= غیر عربها) نازل می کردیم.

(199) پس او آن را برایشان می خواند، به آن ایمان نمی آورند.

(200) (آری) این گونه آن (تکذیب) را در دلهای مجرمان در آوردیم.

(201) به آن ایمان نمی آورند تا عذاب دردناک را (با چشم خود) ببینند.

(202) پس ناگهان در حالی که بی خبرند به سراغ آنها می آید .

(203) آنگاه می گویند:«آیا مهلتی به ما داده خواهد شد؟!»

(204) آیا برای عذاب ما شتاب می کنند؟!

(205) آیا دیدی که اگر سالیانی آنها را (از این زندگی دنیا) بهره مند سازیم.

(206) سپس آنچه که به آنها وعده داده شده است به سراغشان بیاید.