(12) و به راستی به لقمان حکمت دادیم، (و به او گفتیم) که : شکر خدا را به جای آور؛ و هرکس شکر کند تنها به سود خود شکر کرده است، وهر کس که کفران کند، پس بی تردید خداوند بی نیاز ستوده است.

(13) و (به یاد آور) هنگامی را که لقمان به فرزندش در حالی که او را پند می داد، گفت :«ای پسرک من! به خدا شرک نیاور، بی گمان شرک، ستم بزرگی است.

(14) و به انسان درباره ی پدر و مادرش سفارش کردیم، مادرش او را با ناتوانی روی ناتوانی حمل کرد، و از شیر باز گرفتنش در دو سال است، (آری، سفارش کردیم) که برای من و برای پدر و مادرت شکر به جای آور که باز گشت (همه ی شما) به سوی من است.

(15) و اگر آن دو (مشرک باشند و) تلاش کنند که تو چیزی را که به آن علم نداری شریک من قرار دهی، پس از آنان اطاعت نکن، ودر دنیا با آنان به شایستگی رفتار کن، و از راه کسی پیروی کن که (توبه کنان) به سوی من باز آمده است، سپس بازگشت (همه ی) شما به سوی من است، آنگاه شما را از آنچه انجام می دادید؛ آگاه می کنم.

(16) ای پسرک من! اگر (عمل نیک یا بد) به اندازه سنگینی دانه ی خردل باشد، آنگاه در درون تخته سنگی یا در آسمانها یا در زمین باشد، خداوند آن را (در روز قیامت برای حساب) می آورد، بی گمان خداوند باریک بین آگاه است.

(17) ای پسرک من! نماز را بر پا دار، و امر به معروف کن و نهی از منکر کن، و بر هر آنچه به تو برسد صبر کن، بی تردید این از کارهای سترگ است.

(18) و با بی اعتنایی از مردم روی مگردان، و مغرورانه در زمین راه مرو، بی گمان خداوند هیچ متکبر فخروشی را دوست ندارد.

(19) و در راه رفتنت اعتدال را رعایت کن، و از صدای خود بکا (و هرگز فریاد نزن) زیرا زشت ترین صداها؛ صدای خران است.