(20) هرگز چنین نیست (که شما مشرکان می‌پندارید) بلکه شما دنیا (ی زودگذر) را دوست دارید.
(21) و آخرت را رها می‌کنید.
(22) آن روز چهره‌هایی تازه (و شاداب) است.
(23) به سوی پروردگارش می‌نگرد.
(24) و در آن روز چهره‌هایی عبوس (و درهم کشیده) است.
(25) یقین دارد که آسیبی کمرشکن به او می‌رسد.
(26) آری، چون (جان) به گلوگاهش برسد.
(27) و گفته شود: چه کسی است که افسون بخواند؟ (و او را نجات دهد).
(28) و یقین کند که زمان جدایی (از دنیا) است.
(29) و ساقها (ی پایش) به هم بپیچد.
(30) در آن روز راندن (و مسیر همه) به سوی پروردگارت خواهد بود.
(31) پس (او) نه تصدیق کرده است و نه نماز گزارده است.
(32) بلکه (قرآن را) تکذیب کرد و (از ایمان) روی گرداند.
(33) سپس خرامان به سوی خانواده اش بازگشت.
(34) وای برتو! پس وای برتو!
(35) بازهم وای برتو! پس وای برتو!
(36) آیا انسان گمان می‌کند که (بی‌هدف و بدون حساب و جزا) به خود رها می‌شود؟
(37) آیا (او) نطفه‌ای از منی که (در رحم) ریخته می‌شود نبود؟!
(38) آنگاه به صورت خون بسته درآمد، پس (الله او را) آفرید، و درست و استوار ساخت.
(39) پس از او دو زوج نر و ماده پدید آورد.
(40) آیا (چنین آفریدگاری) قادر نیست که مردگان را (دوباره) زنده کند؟!
الانسان Al-Insaan
(1) یقیناً زمانی طولانی بر انسان گذشت که چیزی (مهم و) قابل ذکر نبود.
(2) به راستی ما انسان را از نطفة مختلطی آفریدیم، او را می‌آزماییم، پس او را شنوای بینا قرار دادیم.
(3) همانا ما راه را به او نشان دادیم خواه سپاسگزار باشد یا ناسپاس.
(4) به راستی ما برای کافران زنجیرها و غل‌ها و آتش سوزان مهیا کرده ایم.
(5) بی‌گمان نیکوکاران (در بهشت) از جامی می‌نوشند که آمیزه اش کافور است.