(132) وبرای هر يک در برابر آنچه انجام داده اند درجاتی است, وپرودگارت از آنچه انجام می دهند؛ غافل نيست.

(133) وپروردگارت بی نياز (و) صاحب رحمت (بيکران) است, اگر بخواهد شما را می برد, وپس از شما هرکس را بخواهد جانشين می کند, چنانکه شما را از نسل گروهی ديگر به وجود آورد.

(134) مسلّماً آنچه به شما وعده داده می شود, خواهد آمد, وشما نمی توانيد (خدا را) ناتوان سازيد (واز کيفر الهی فرار کنيد).

(135) بگو: «ای قوم من! به شيوۀ خود عمل کنيد, همانا من (نيز به شيوۀ خود) عمل می کنم, اما بزودی خواهيد دانست که چه کسی سرانجام نيک خواهد داشت, بتحقيق ستمکاران رستگار نخواهند شد».

(136) و(مشرکان) از آنچه خداوند از زراعت وچهارپايان آفريده است, بهره ای برای او قرار دادند (ونيز بهره ای برای بتها) وبه گمان خود گفتند: «اين برای خداست, واين (هم) برای شريکان ما (= بتها) است, پس آنچه از آنِ شريکانشان بود به خدا نمی رسيد, وآنچه از آنِ خدا بود, به شريکانشان می رسيد, چه بد حکم می کنند.

(137) واين چنين شريکانشان برای بسياری از مشرکان؛ کشتن فرزندانشان را آراسته جلوه دادند. تا هلاکشان کنند, وآيين شان را برآنان مشتبه سازند, واگر خدا می خواست, چنين نمی کردند, پس آنهارا با تهمت هايشان واگذار.