(1) حم (حا. میم).

(2) سوگند به کتاب روشنگر.

(3) بی گمان ما آن را در شب مبارک (وفرخندۀ قدر) نازل کردیم, بی شک ما (همواره) هشدار دهنده بوده ایم.

(4) در آن شب هر امر با حکمت (و استواری) فیصله (وتدبیر) می شود( ).

(5) فرمانی از جانب ما (بود), بی گمان ما فرستنده (آن) بوده ایم.

(6) رحمتی است از سوی پروردگارت, بی گمان او ست که شنوای داناست.

(7) پروردگار آسمانها وزمین وآنچه در میان آن دوست, اگر شما یقین دارید.

(8) هیچ معبودی (به حق) جز او نیست, زنده می کند ومی میراند, پروردگار شما و پروردگار پدران نخستین شماست.

(9) بلکه, آنها در شک اند (و) بازی می کنند.

(10) پس (ای پیامبر) منتظر روزی باش که آسمان دودی آشکار (پدید) آورد( ).

(11) که (تمام) مردم را فرا می گیرد, این عذابی دردناک است.

(12) (آنگاه کافران می گویند:) «پروردگارا! (این) عذاب را از ما برطرف کن, بی گمان ما ایمان می آوریم»( ).

(13) چگونه (واز کجا) پند می پذیرند در حالی که پیامبر روشنگر برای شان آمد!

(14) سپس از او روی گرداندند, وگفتند: «(او) آموزش یافته ای دیوانه است».

(15) بی گمان ما اندکی عذاب را برطرف می کنیم, (ولی) شما (به کفر واعمال زشت خود) باز می گردید.

(16) روزی که به گرفتنی سخت (آنها را) فروگیریم, بی گمان ما انتقام گیرنده ایم.

(17) وبه راستی ما پیش از آنها قوم فرعون را آزمودیم, وپیامبری بزرگوار به سوی شان آمد.

(18) (وبه آنها گفت:) که «بندگان خدا (= بنی اسرائیل) را به من واگذارید, بی گمان من برای شما فرستادۀ امینی هستم.