(135) ای کسانی که ایمان آورده اید! برپا دارنده ی عدالت باشید، برای خدا شهادت دهید؛ اگر چه به زیان خود شما یا پدر و مادر و نزدیکان (شما) باشد، اگر (مدعی علیه) توانگر یا فقیر باشد.(به هر حال) خداوند به آنان سزاوارتر (و مهربانتر) است. پس از هوای نفس پیروی نکنید، که از حق منحرف می شوید و اگر زبان را بگردانید (و حق را تحریف کنید) یا (از اظهار حق) اعراض کنید، مسلماً خداوند به آنچه انجام می دهید؛ آگاه است.

(136) ای کسانی که ایمان آورده اید! به خداوند و پیامبرش و کتابی که بر او نازل کرده و کتابی که پیش از این فرستاده است؛ ایمان بیاورید (و بر آن پایدار باشید) و هر کس به خدا و فرشتگان و کتابهایش و پیامبرانش و روز قیامت کافر شود؛ بتحقیق در گمراهی دور و درازی افتاده است.

(137) همانا کسانی که ایمان آورده اند، سپس کافر شدند، باز ایمان آوردند، سپس کافر شدند،آنگاه بر کفر ( خود) افزودند؛ خداوند هرگز آنان را نخواهد بخشید، و آنها را به راه ( راست) هدایت نخواهد کرد.

(138) به منافقان بشارت ده که برایشان عذابی دردناک است.

(139) آنان که کافران را به جای مؤمنان به دوستی بر می گزینند، آیا به نزد آنان عزت می جویند؟ پس (بدانند که) عزت همه ازآن خداست.

(140) و مسلماً ( خداوند) در قرآن ( این حکم) را بر شما نازل کرده که چون شنیدید ( افرادی) آیات خدا را انکار می کنند و آن را به ریشخند می گیرند با آنان ننشینید تا به سخن دیگری بپردازند (و اگر با آنان بنشیند) در این صورت قطعاً شما (نیز) هم مانند آنها خواهید بود. همانا خداوند همه ی منافقان و کافران را در جهنم گرد می آورد.