(16) آنگاه که پروردگارش او را در وادی مقدس «طوی» ندا داد (وفرمود:).
(17) به سوی فرعون برو, که او طغیان کرده است.
(18) پس به او بگو: «آیا می خواهی پاکیزه شوی؟!
(19) ومن تو را به سوی پروردگارت هدایت کنم, آنگاه (از او) بترسی, (وفرمانیز دار شوی).
(20) پس (موسی) معجزۀ بزرگ را به او نشان داد.
(21) اما او تکذیب کرد وعصیان ورزید.
(22) سپس پشت کرد وبه کوشش وتلاش (علیه او) پرداخت.
(23) پس (قومش را) جمع کرد ونداداد.
(24) وآنگاه گفت: «من پروردگار برتر شما هستم».
(25) پس خداوند اورا به عذاب آخرت ودنیا گرفتار کرد.
(26) بی گمان در این (واقعه) عبرتی است برای کسی که (از خدا) می ترسد.
(27) آیا آفرنیش شما (بعد از مرگ) سخت تراست یا آسمان که (خداوند) آن را بنا کرد؟
(28) سقف آن را برا فراشت, پس به آن شکل ونظم داد.
(29) وشبش را تاریک, وروزش را روشن گردانید.
(30) وزمین را بعد از آن گسترانید.
(31) واز آن آب (چشمه ها وچاهها) وچراگاهش را بیرون آورد.
(32) وکوهها را محکم واشوار (بر روی زمین) قرار داد.
(33) (همۀ اینها) برای بهره گیری شما و جهار پایانتان است.
(34) پس هنگامی که (آن) حادثۀ بزرگ (قیامت) فرا رسد,
(35) در آن روز انسان (تمام اعمال و) تلاشهای خود را به یاد آورد.
(36) و جهنم برای هو بیننده ای آشکار می شود.
(37) پس آن کس که طغیان (وسرکشتی) کرده باشد.
(38) وزندگی دنیا را (بر آخرت) ترجیح داده باشد.
(39) پس بی ترید جهنم جایگاه اوست.
(40) و اما کسی که از ایستادن در حضور پروردگارش بیمناک بوده, ونفس را از هوی (وهوس) باز داشته باش.
(41) پس قطعاً بهشت جایگاه اوست.
(42) (ای پیامبر) دربارۀ قیامت از تو می پرسند, که در چه زمانی واقع می شود؟
(43) تو را با یا آوری این سخن چه کار است؟
(44) (سر انجام و) منتهای (علم) آن نزد پروردگارتواست.
(45) (ای پیامبر) توتنها بیم دهندۀ کسانی هستی که از آن می ترسند.
(46) روزی که (کافران قیامت را) ببیند, (چنین احساس می کنند که) گویی (در دنیا) جز یک شامگاه یا چاشتگاه درنگ نکرده اند.