(7) Улар қабрлардан, кўзлари қўрқинчга тўлган ҳолда, худди ёйилган чигирткага ўхшаб чиқиб келурлар.

(8) Чақирувчига қараб бўйинларини чўзиб, шошилиб борурлар. Кофирлар, бу қийин кун-ку, дерлар.

(9) Булардан олдин Нуҳ қавми ҳам ёлғончи қилган эди. Бас бандамизни ёлғончига чиқаришди ва, мажнун, дейишди. Ҳамда унга тўсиқлар қўйишди.

(10) Бас, у Роббисига дуо қилиб: «Албатта, мен мағлуб бўлдим, ёрдам бер», деди.

(11) Осмон эшикларини шаррос сув билан очиб юбордик.

(12) Ва ердан отилтириб, булоқлар чиқардик. Бас, сувлар тақдир қилинган иш учун бирлашдилар.

(13) Ва у(Нуҳ)ни тахталари ва михлари бор нарса устига кўтардик.

(14) У(кема) инкор қилинган шахс (Нуҳ)га мукофот бўлиб, Бизнинг иноятимиз ила юрадир.

(15) Ва у(ҳодиса)ни белги қилиб қолдирдик. Қани, ибрат олувчи борми?

(16) Бас, Менинг азобим ва огоҳлантиришим қандоқ бўлди?!

(17) Дарҳақиқат, Биз Қуръонни зикр учун осон қилдик. Бас, зикр қилувчи борми?!

(18) Од (Ҳудни) ёлғончига чиқарди. Бас, Менинг азобим ва огоҳлантиришим қандоқ бўлди?

(19) Биз давомли машъум кунда улар устига сорсор шамолини юбордик. («Сорсор» деб номланган шамол ўзи ўта совуқ бўлиб, овози жуда ҳам кучли бўлар экан.)

(20) У одамларни, худди хурмо дарахтини томири билан қўпоргандек, (ердан) узиб-учириб ташларди.

(21) Бас, Менинг азобим ва огоҳлантиришим қандоқ бўлди?!

(22) Дарҳақиқат, Биз Қуръонни зикр учун осон қилдик. Бас, зикр қилувчи борми?!

(23) Самуд огоҳлантирувчиларни ёлғонга чиқарди.

(24) Улар: «Биз ўзимиздан бўлган бир одамга эргашамизми? Агар шундай бўлса, албатта, адашувда ва жинниликда бўламиз.

(25) Бизларнинг орамиздан (келиб-келиб) унга зикр (ваҳий) туширилибдими; Йўқ, у ёлғончи ва кеккайгандир», дедилар.

(26) Эртага ким ёлғончи ва кеккайган эканини билурлар.

(27) Биз уларни синаш учун туяни юборувчимиз. Уларни кузатиб тур ва сабр қил.